Τα τέσσερα κεριά...

     Στις μέρες μας θα ακούτε όλο και πιο πολύ για σκληρότερα μέτρα στην πολιτική, για ανθρώπους που χάνουν τα σπίτια τους. Επίσης, θα ακούτε για θέματα περί καταστροφής του κόσμου και για απαθλίωση των ανθρώπων. Με ευκαιρία την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, θα ήθελα να σας διηγηθώ μία ιστορία που κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο. Είναι μια ιστορία εμπνευσμένη από ανθρώπους που έχουν μάθει να ελπίζουν και επιθυμούν να κάνουν καλύτερο τον κόσμο γύρω τους.


«Τα τέσσερα κεριά, έλιωναν, αργά αργά...

Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος, που μπορούσε να ακουστεί η συζήτησή τους.
Το πρώτο έλεγε:

“Εγώ είμαι Η ΕΙΡΗΝΗ … μα οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να με διατηρήσουν. Πιστεύω ότι δε μου μένει άλλο από το να συνεχίσω να σβήνω!”

Και έτσι, αφέθηκε σιγά σιγά να σβήσει ολοκληρωτικά…

Το δεύτερο είπε:

“Εγώ είμαι Η ΠΙΣΤΗ … Δυστυχώς δεν χρειάζομαι πουθενά. Οι άνθρωποι δε θέλουν να ξέρουν για μένα, κι έτσι δεν έχει νόημα να παραμένω αναμμένο.”

Μόλις ολοκλήρωσε τα λόγια του, ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε πάνω του και το έσβησε...

Πολύ λυπημένο το τρίτο κερί, με τη σειρά του είπε:

“ Εγώ είμαι Η ΑΓΑΠΗ … Δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω να παραμένω αναμμένο. Οι άνθρωποι δεν μου δίνουν σημασία και δεν αντιλαμβάνονται το πόσο σημαντικό είμαι. Αυτοί μισούν ακόμα και αυτούς που τους αγαπούν περισσότερο.”

Kαι χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί αφέθηκε να σβήσει.

Ξαφνικά, ένα παιδί μπήκε στο δωμάτιο και είδε τα τρία κεριά σβηστά. Φοβισμένο από το μισοσκόταδο, είπε:

“Μα τι κάνετε; Πρέπει να παραμείνετε αναμμένα! Εγώ φοβάμαι το σκοτάδι!”

…και ξέσπασε σε δάκρυα.

Τότε, το τέταρτο κερί είπε με συμπόνοια:

“Μη φοβάσαι παιδί μου, μην κλαις! Όσο θα είμαι εγώ αναμμένο, θα μπορούμε πάντα να ξανανάψουμε τα άλλα τρία κεριά! Εγώ είμαι Η ΕΛΠΙΔΑ!”

Με μάτια λαμπερά και γεμάτα δάκρυα το παιδί πήρε το κερί της ελπίδας και ξανάναψε όλα τα άλλα…

…ΑΣ ΜΗΝ ΣΒΗΣΕΙ ΠΟΤΕ Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΕΣ’ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ... ...και καθένας από μας ας θυμάται, να ανάβει ξανά με την Ελπίδα τα κεριά της Ειρήνης, της Πίστης και της Αγάπης…»

Καταλάβατε; Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς με τις απελπιστικές καταστάσεις δεν πρέπει να επικρατεί ανάμεσά μας διχόνοια και απιστία, αλλά να έχουμε πάντα στο μυαλό μας τη λέξη ‘ΕΛΠΙΔΑ’, γιατί είναι η μόνη που μπορεί να ξανανάψει τη συνείδησή μας και να μας κάνει, για χάρη του παιδιού της ιστορίας και όλων των παιδιών του κόσμου, να πιστέψουμε σε ένα καλύτερο αύριο, χωρίς να χρειαστεί να ξανασβήσουμε τα άλλα τρία κεριά.

 
                                                                            Παναγιωτίδης Ιωάννης