Τελειώνει η πρώτη μου χρονιά στο Γυμνάσιο!

      Ξεκινώντας αυτή η σχολική χρονιά πίστευα ότι όλα θα είναι δύσκολα και, για να είμαι ειλικρινής, δεν ήθελα να αρχίσει.

Καθώς έμπαινε ο Σεπτέμβριος, άρχισα να αγχώνομαι. Όταν έφτασε η μέρα που ξεκινούσαν τα σχολεία, πήγα μαζί με μια φίλη μου, γιατί μόνη μου, ειδικά την πρώτη μέρα, δεν ήθελα να πάω. Τελικά, βρήκα τους παλιούς συμμαθητές και παλιούς φίλους. Μαζί με αυτούς γνώρισα καινούργια παιδιά και άτομα, με τα οποία έχω ενωθεί μαζί τους και αισθάνομαι σαν να τους γνωρίζω χρόνια.

Ο καιρός περνούσε, οι μήνες έβγαιναν ο ένας μετά τον άλλον. Κατάλαβα πως η αγκαλιά του Γυμνασίου δεν ήταν κα τόσο άσχημη, ώσπου συνειδητοποίησα πως είναι υπέροχη. Άρχισα, λοιπόν, να συμπαθώ όλα τα παιδιά του Γυμνασίου και … όσο για τους καθηγητές … οι καλύτεροι!

Παρέα μέσα στην τάξη ...

Αισθάνομαι πλέον ότι είμαι μέλος σε μια δεύτερη οικογένεια με εκατό και κάτι αδέρφια, που ο ένας βοηθάει τον άλλον, οι εκατό στηρίζουν τον έναν, ο ένας λέει μια χαζομάρα και γελάμε όλοι μαζί. Κανείς δεν είναι μόνος.

Σε σύγκριση με άλλα σχολεία διαφέρουμε. Μιλάω με φίλους που πηγαίνουν σε αυτά και μου λένε ότι στο σχολείο τους όλη μέρα βρίζονται, χτυπιούνται, μαλλιοτραβιούνται. Δε λέω, και σ' εμάς θα υπάρξουν αυτά, αλλά σε πιο μικρό βαθμό και όχι καθημερινά.

... παρέα και έξω απ' αυτήν!

Τώρα πλέον δε θέλω να τελειώσει αυτή η χρονιά. Θα έδινα τα πάντα να μπορέσω να ξαναζήσω από την αρχή όλα αυτά που έζησα φέτος! Επίσης, θα έδινα τα πάντα, για να μη φύγουν τα παιδιά της Τρίτης Τάξης, γιατί, όπως είπα πιο πάνω, θα φύγουν από τη μεγάλη αυτή οικογένεια τα μεγάλα μου αδέρφια.

Δε θέλω να τελειώσει αυτή η χρονιά, δε θέλω να χαθώ με παιδιά που αγαπώ και με στηρίζουν τόσο καιρό!

Πετρίδου Αθανασία